Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

locutio C

  • 1 locutio

    lŏcūtĭo (lŏquūtĭo), ōnis, f. [st2]1 [-] action de parler, parole, langage. [st2]2 [-] manière de parler, expression, élocution, prononciation, locution.
    * * *
    lŏcūtĭo (lŏquūtĭo), ōnis, f. [st2]1 [-] action de parler, parole, langage. [st2]2 [-] manière de parler, expression, élocution, prononciation, locution.
    * * *
        Locutio, siue loquutio, Verbale. Cic. Parolle, Un parler, Locution.

    Dictionarium latinogallicum > locutio

  • 2 locutio

    lŏcūtĭo ( lŏquūtio), ōnis, f. [loquor], a speaking.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a speaking, speech, discourse:

    sermo est oratio remissa et finitima quotidianae locutioni,

    Auct. Her. 3, 13, 23:

    ex locutione, ex reticentia,

    Cic. Off. 1, 41, 146:

    quamquam omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio signata nomine est,

    id. Or. 19, 64.—
    B.
    In partic., way of speaking, pronunciation:

    emendata et Latina,

    Cic. Brut. 74, 258:

    recta,

    Quint. 1, 6, 20.—
    II.
    Transf., an utterance, word, mode of expression, phrase (post-Aug.):

    quidam dicere maluerunt locutiones (quam verba),

    Quint. 1, 5, 2:

    copia locutionum talium,

    Gell. 1, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > locutio

  • 3 locutio

    locūtio, ōnis f. [ loquor ]
    1) разговор, речь, беседа (cotidiana rhH.)
    2) произношение (emendata C; recta Q)
    3) оборот речи, речение Q, AG

    Латинско-русский словарь > locutio

  • 4 locutio

    locūtio, ōnis, f. (loquor), I) das Reden, Sprechen, die Sprache, Rede, 1) übh. (Ggstz. reticentia, Cic. de off. 1, 146), cotidiana, das t. Gespräch, Cornif. rhet.: pulchra, Quint.: tremula et veluti nimis expressa, Cael. Aur. – 2) insbes., das Reden = die Aussprache, emendata et Latina, Cic. Brut. 258: recta, Quint. 1, 6, 20. – II) meton., die Redensart, Plur., Quint. 1, 5, 2: talium locutionum copia, Gell. 1, 7, 18.

    lateinisch-deutsches > locutio

  • 5 locutio

    locūtio, ōnis, f. (loquor), I) das Reden, Sprechen, die Sprache, Rede, 1) übh. (Ggstz. reticentia, Cic. de off. 1, 146), cotidiana, das t. Gespräch, Cornif. rhet.: pulchra, Quint.: tremula et veluti nimis expressa, Cael. Aur. – 2) insbes., das Reden = die Aussprache, emendata et Latina, Cic. Brut. 258: recta, Quint. 1, 6, 20. – II) meton., die Redensart, Plur., Quint. 1, 5, 2: talium locutionum copia, Gell. 1, 7, 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > locutio

  • 6 locutio

    speech, act of speaking; style of speaking; phrase/expression; pronunciation

    Latin-English dictionary > locutio

  • 7 locūtiō (loquū-)

        locūtiō (loquū-) ōnis, f    [4 LAC-], a speaking, speech, discourse: ex locutione, ex reticentiā: unius oratoris.— Way of speaking, pronunciation: emendata et Latina.

    Latin-English dictionary > locūtiō (loquū-)

  • 8 loquutio

    lŏcūtĭo ( lŏquūtio), ōnis, f. [loquor], a speaking.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a speaking, speech, discourse:

    sermo est oratio remissa et finitima quotidianae locutioni,

    Auct. Her. 3, 13, 23:

    ex locutione, ex reticentia,

    Cic. Off. 1, 41, 146:

    quamquam omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio signata nomine est,

    id. Or. 19, 64.—
    B.
    In partic., way of speaking, pronunciation:

    emendata et Latina,

    Cic. Brut. 74, 258:

    recta,

    Quint. 1, 6, 20.—
    II.
    Transf., an utterance, word, mode of expression, phrase (post-Aug.):

    quidam dicere maluerunt locutiones (quam verba),

    Quint. 1, 5, 2:

    copia locutionum talium,

    Gell. 1, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > loquutio

  • 9 signo

    signo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] imprimer un signe, une trace, empreindre, tracer, graver.    - vestigia summo pulvere signare, Virg.: imprimer ses traces à la surface de la poussière.    - moenia aratro signare, Ov. Fast. 4: tracer avec une charrue l'emplacement des murs.    - signant carmine saxum: hic situs est Phaeton... Ov. M. 2: ils gravent sur le rocher ces vers: ici gît Phaéton...    - signata frons, Lact.: front marqué au fer rouge.    - signatum memori pectore nomen habe, Ov. H. 13: garde ce nom gravé à jamais dans ton coeur.    - placuit aere signari omnes honores mancipii, Plin. Ep. 8, 6: on jugea bon de graver sur le bronze tous les honneurs de cet esclave. [st1]2 [-] marquer, toucher; marquer (d'un signe), frapper (de la monnaie).    - argentum signare: frapper des monnaies d'argent.    - argentum factum atque signatum, Cic.: argent travaillé et monnayé.    - (filia) quae patriā signatur imagine vultus, Mart.: (fille) qui est le vivant portrait de son père. [st1]3 [-] consigner, signaler, faire connaître, exprimer par des signes, préciser, indiquer, désigner, nommer, caractériser.    - nomine terras signare, Luc. 4, 655: désigner la région par son nom.    - quae proprie signari poterant, Quint.: ce qui pouvait s'exprimer par le mot propre.    - locutio signata nomine, Cic.: langage carctérisé par un nom.    - signare appellatione, Quint.: désigner par un nom, nommer.    - si vis signare (me) responsum, Sen. Ben. 7: si tu veux que je te donne une réponse précise. [st1]4 [-] sceller, cacheter, clore; ratifier, établir; ratifier par les dieux, exaucer.    - signare epistulam: cacheter une lettre.    - falsae litterae, signo adulterino T. Quinctii signatae, Liv. 40: une lettre supposée de T. Quinctius, scellée d'un faux cachet.    - denarius signatus Victoriā, Plin. 33: denier dont l'empreinte est une Victoire.    - prima novo signat quinquennia lustro, Mart. 4: il clôt le premier lustre par une nouvelle cérémonie lustrale.    - velint vota signari, Plin. Ep. 10, 44: qu'ils consentent à ce que nos voeux soient exaucés. [st1]5 [-] marquer (du regard), remarquer, observer, distinguer, désigner (des yeux).    - signari oculis se videt, Virg.: il voit qu'on le désigne des yeux.    - ora sono discordia signant, Virg. En. 2: ils distinguent dans nos voix un accent qui ne s'accorde pas avec le leur. [st1]6 [-] orner, décorer.    - caelum coronā signare, Claud.: orner le ciel d'une couronne d'étoiles    - signare aliquem superūm honore, Virg.: donner à qqn une majesté divine.
    * * *
    signo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] imprimer un signe, une trace, empreindre, tracer, graver.    - vestigia summo pulvere signare, Virg.: imprimer ses traces à la surface de la poussière.    - moenia aratro signare, Ov. Fast. 4: tracer avec une charrue l'emplacement des murs.    - signant carmine saxum: hic situs est Phaeton... Ov. M. 2: ils gravent sur le rocher ces vers: ici gît Phaéton...    - signata frons, Lact.: front marqué au fer rouge.    - signatum memori pectore nomen habe, Ov. H. 13: garde ce nom gravé à jamais dans ton coeur.    - placuit aere signari omnes honores mancipii, Plin. Ep. 8, 6: on jugea bon de graver sur le bronze tous les honneurs de cet esclave. [st1]2 [-] marquer, toucher; marquer (d'un signe), frapper (de la monnaie).    - argentum signare: frapper des monnaies d'argent.    - argentum factum atque signatum, Cic.: argent travaillé et monnayé.    - (filia) quae patriā signatur imagine vultus, Mart.: (fille) qui est le vivant portrait de son père. [st1]3 [-] consigner, signaler, faire connaître, exprimer par des signes, préciser, indiquer, désigner, nommer, caractériser.    - nomine terras signare, Luc. 4, 655: désigner la région par son nom.    - quae proprie signari poterant, Quint.: ce qui pouvait s'exprimer par le mot propre.    - locutio signata nomine, Cic.: langage carctérisé par un nom.    - signare appellatione, Quint.: désigner par un nom, nommer.    - si vis signare (me) responsum, Sen. Ben. 7: si tu veux que je te donne une réponse précise. [st1]4 [-] sceller, cacheter, clore; ratifier, établir; ratifier par les dieux, exaucer.    - signare epistulam: cacheter une lettre.    - falsae litterae, signo adulterino T. Quinctii signatae, Liv. 40: une lettre supposée de T. Quinctius, scellée d'un faux cachet.    - denarius signatus Victoriā, Plin. 33: denier dont l'empreinte est une Victoire.    - prima novo signat quinquennia lustro, Mart. 4: il clôt le premier lustre par une nouvelle cérémonie lustrale.    - velint vota signari, Plin. Ep. 10, 44: qu'ils consentent à ce que nos voeux soient exaucés. [st1]5 [-] marquer (du regard), remarquer, observer, distinguer, désigner (des yeux).    - signari oculis se videt, Virg.: il voit qu'on le désigne des yeux.    - ora sono discordia signant, Virg. En. 2: ils distinguent dans nos voix un accent qui ne s'accorde pas avec le leur. [st1]6 [-] orner, décorer.    - caelum coronā signare, Claud.: orner le ciel d'une couronne d'étoiles    - signare aliquem superūm honore, Virg.: donner à qqn une majesté divine.
    * * *
        Signo, signas, signare. Virgil. Signer, Marquer.
    \
        Area signabitur nostro curru. Ouid. Nostre chariot imprimera des ornieres, et laissera de ses marques en ceste plaine.
    \
        Humum signare limite. Ouid. Mettre des bornes pour distinguer les terres et marquer et designer à qui elles sont.
    \
        Moenia aratro signat Romulus. Ouid. Il fait le desing des murailles de la ville avec une charue.
    \
        Nomina signata saxo. Ouid. Epitaphe engravé en pierres, contenant le nom d'aucun.
    \
        Carmine saxum signare. Ouid. Escrire et graver en la pierre du tombeau un epitaphe en carmes, Escrire sur la tombe un epitaphe en vers.
    \
        Signare argentum. Cic. Monnoyer, Frapper du coing.
    \
        Imago signatur titulo. Ouid. Ha une inscription.
    \
        Signare ex auro denarium. Plinius. Monnoyer un denier d'or, Faire monnoye d'or.
    \
        Signare. Plaut. Monstrer par signes.
    \
        Diem signare honore celebri. Ouidius. Instituer une feste en l'honneur d'aucun.
    \
        Signare numeris. Colum. Composer quelque chose par vers.
    \
        Carmine rem signare. Virgil. Mettre une inscription declarative de la chose.
    \
        Oratores ea quae prius quam causam exordiantur, ad conciliandos sibi iudicum animos praeloquuntur, ea appellatione signarunt. Quintil. Ont ainsi appelé.

    Dictionarium latinogallicum > signo

  • 10 oratio

    I.
    In gen., the connection of words to express thought:

    non est autem in verbo modus hic, sed in oratione, id est, in continuatione verborum,

    Cic. 3, 42, 167.
    1.
    Speech, the power or faculty of speech, the habit or use of language:

    quae (ferae) sunt rationis et orationis expertes,

    Cic. Off. 1, 16, 50:

    natura vi rationis hominem conciliat homini et ad orationis et ad vitae societatem,

    id. ib. 1, 4, 12.—
    2.
    Speech, language, utterance; opp. to fact, action, etc.:

    lenitudo orationis, mollitudo corporis,

    Cic. Tusc. 5, 16, 46:

    idque videns Epicurus re tollit, oratione relinquit deos,

    id. N. D. 1, 44, 123:

    qui sunt leves locutores... eorum orationem bene existimatum est in ore nasci, non in pectore,

    Gell. 1, 15, 1:

    nam quid te igitur rettulit beneficum esse oratione, si ad rem auxilium emortuum est,

    Plaut. Ep. 1, 2, 19:

    ut in vitā, sic in oratione, nihil est difficilius quam quid deceat videre,

    Cic. Or. 21, 70: qualis homo ipse esset, talem ejus esse orationem;

    orationi autem facta similia, factis vitam,

    id. Tusc. 5, 16, 47:

    partes igitur orationis secundum dialecticos duae, nomen et verbum,

    parts of speech, Prisc. 2, 4, 15.—
    3.
    Hence, a mode of speaking; a kind, manner, style of speech; language:

    quin tu istanc orationem hinc veterem atque antiquam amoves. Nam proletario sermone nunc utere,

    Plaut. Mil. 3, 1, 155: nam opulenti cum loquuntur pariter atque ignobiles, eadem dicta eademque oratio aequa non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3: quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit, id. ap. Non. p. 512, 8:

    aliam nunc mihi orationem despoliato praedicas,

    Plaut. As. 1, 3, 52: Creta est profecto horum hominum oratio, quam orationem [p. 1275] hanc aures dulce devorant, id. Poen. 5, 2, 9:

    (Andria et Perinthia) non ita sunt dissimili argumento, sed tamen Dissimili oratione,

    Ter. And. prol. 11.—Esp. (in gram.): oratio obliqua, indirect speech, the use of dependent clauses in citing the language of others:

    quam (orationem) obliquam Pompeius Trogus exposuit (opp. to conciones directae),

    Just. 38, 3, 11.—Hence,
    4.
    Mode of speech, language, use of language, style:

    mollis est enim oratio philosophorum,

    Cic. Or. 19, 64:

    (fabulae) tenui oratione et scripturā levi,

    Ter. Phorm. prol. 5:

    ut Stoicorum est astrictior oratio aliquantoque contractior, quam aures populi requirunt, sic illorum (Peripateticorum) liberior et latior, quam patitur consuetudo judiciorum et fori,

    Cic. Brut. 31, 120:

    orationem Latinam efficies profecto legendis nostris pleniorem,

    id. Off. 1, 1, 2; cf. id. ib. 1, 1, 1.—
    5.
    Esp., the language of any people or nation:

    Timaeus in historiis quas oratione Graecā composuit,

    Gell. 11, 1, 1:

    semper cum Graecis Latina (exempla) conjunxi... ut par sis in utriusque orationis facultate,

    Cic. Off. 1, 1, 1.—
    II.
    In partic., formal language, artificial discourse, set speech (opp. to sermo, ordinary speech, conversational language):

    mollis est oratio philosophorum et umbratilis, nec verbis instructa popularibus nec vincta numeris, sed soluta liberius: itaque sermo potiusquam oratio dicitur. Quamquam enim omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio dignata nomine est,

    Cic. Or. 19, 64; cf.:

    et quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, contentio disceptationibus tribuatur judiciorum, contionum, senatus, sermo in circulis, disputationibus, congressionibus familiarium versetur, sequatur etiam convivia,

    id. Off. 1, 37, 132.—Hence,
    B.
    A set speech, harangue, discourse, oration:

    (oratio) ut gravis, ut suavis, ut erudita sit, ut liberalis, ut polita, ut sensus, ut doloris habeat quantum opus sit, non est singulorum articulorum: in toto spectantur haec corpore, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96; cf.

    the context: illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri,

    id. ib. 1, 54, 231:

    hanc habere orationem mecum principio institit,

    Ter. Hec. 3, 3, 21:

    pleraeque scribuntur orationes habitae jam, non ut habeantur,

    Cic. Brut. 24, 91:

    non est haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

    id. Mur. 29, 61:

    ignarus faciundae ac poliendae orationis,

    id. de Or. 1, 14, 63:

    in orationibus hisce ipsis judiciorum, contionum, senatus,

    id. ib. 1, 16, 73:

    quanta illa, di immortales, fuit gravitas, quanta in oratione majestas! sed adfuistis, et est in manibus oratio,

    id. Lael. 25, 96:

    qui orationem adversus rem publicam habuissent, eorum bona in publicum adducebat,

    Caes. B. C. 2, 18, 5:

    ab adulescentiā confecit orationes,

    Nep. Cat. 3, 3:

    Catonis aliae acerbae orationes extant, etc.,

    Liv. 39, 42, 6:

    oratio plebi acceptior,

    id. 3, 69:

    accurata et polita,

    Cic. Brut. 95, 326:

    longa,

    Liv. 34, 5:

    acris et vehemens,

    Quint. 5, 13, 25:

    admirabilis,

    Cic. de Or. 3, 25, 94:

    angusta et concisa, opp. collata et diffusa,

    id. Or. 56, 187:

    aspera, tristis, horrida, neque perfecta neque conclusa, opp. laevis et structa et terminata,

    id. ib. 5, 20:

    circumcisa et brevis,

    Plin. Ep. 1, 20, 4:

    rotunda et undique circumcisa,

    Quint. 8, 5, 27:

    cohaerens,

    Cic. de Or. 3, 44, 173:

    concinna,

    id. ib. 3, 25, 98:

    stabilis, opp. volubilis,

    id. Or. 56, 187.—
    III.
    Transf.
    A.
    The power of oratory, eloquence:

    tantam vim habet illa, quae recte a bono poëtā dicta est, flexamina atque omnium regina rerum oratio, ut non modo inclinantem excipere aut stantem inclinare, sed etiam adversantem ac repugnantem ut imperator fortis ac bonus capere possit,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    satis in eo fuisse orationis atque ingenii,

    id. Brut. 45, 165:

    non enim verendum est ne te in tam bonā causā deficiat oratio,

    Lact. 2, 3.—
    B.
    Prose (opp. to poetry):

    et in poëmatis et in oratione,

    Cic. Or. 21, 70.—
    C.
    (In gram.) A sentence, a clause expressing a complete sense:

    oratio est ordinatio dictionum congrua sententiam perfectam demonstrans,

    Prisc. 2, 4, 15:

    oratio dicitur liber rhetoricus, necnon unaquaeque dictio hoc saepe nomine nuncupatur cum plenam ostendit sententiam,

    id. ib.: defectio litterae, et syllabae, et dictionis, et orationis, id. 17, 1, 5.—
    D.
    (Under the empire.) An imperial message, rescript:

    orationes ad senatum missae,

    Suet. Ner. 15:

    oratio principis per quaestorem ejus audita est,

    Tac. A. 16, 27:

    orationesque in senatu recitaret etiam quaestoris vice,

    Suet. Tit. 6; cf. id. Aug. 65.—
    E.
    A prayer, an address to the Deity (eccl. Lat.):

    respice ad orationem servi tui,

    Vulg. 3 Reg. 8, 28:

    per orationes Dominum rogantes,

    id. 2 Macc. 10, 16:

    pernoctans in oratione Dei,

    id. Luc. 6, 12.—Also absol., prayer, the habit or practice of prayer:

    perseverantes in oratione,

    Vulg. Act. 1, 14:

    orationi instate,

    id. Col. 4, 2; cf. Gell. 13, 22, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > oratio

  • 11 anfractuosus

    ānfrāctuōsus, a, um
    увёртливый, уклончивый ( locutio Aug)

    Латинско-русский словарь > anfractuosus

  • 12 circumlocutio

    circum-locūtio, ōnis f.
    описательное выражение, перифраза (quidquid significari brevius potest et cum ornatu latius ostenditur c. est Q), напр. corpus et animus вместо homo Sl ap. AG

    Латинско-русский словарь > circumlocutio

  • 13 emendatus

    1. ēmendātus, a, um
    part. pf. к emendo
    2. adj.
    1) безошибочный, верный ( locutio C)
    2) безукоризненный (carmen H; mores C; homo PJ)

    Латинско-русский словарь > emendatus

  • 14 Fescenninus

    Fescennīnus, a, um [ Fescennia ]
    фесценнинский (licentia H; procax locutio Ctl)
    carmĭna Fescennina или versūs Fescennini — фесценнинские песни или фесценнинские стихи, род народных сатирических (иногда весьма вольных) стихотворений в диалогической форме L, Macr etc.

    Латинско-русский словарь > Fescenninus

  • 15 interlocutio

    inter-locūtio, ōnis f.
    1) перебивание, реплика ( brevi interlocutione refutare Q)
    2) юр. частное определение суда CJ

    Латинско-русский словарь > interlocutio

  • 16 tropicus

    a, um [ tropus ]
    2) ритор. тропический, фигуральный, переносный ( locutio Aug)

    Латинско-русский словарь > tropicus

  • 17 articulatus

    articulātus, a, um, PAdi. (v. articulo), I) mit Gelenken ( Gliedern) versehen, dei forma, Augustin. de mor. Manich. 11. – II) artikuliert, gegliedert = vernehmbar, deutlich, verständlich, verba, Solin.: vox (Ggstz. vox inarticulata), Arnob. u. Gramm.: locutio non articulata, sed confusa, Cael. Aur.: articulata verba exprimere (v. Papagei), Isid.

    lateinisch-deutsches > articulatus

  • 18 circumlocutio

    circumlocūtio, ōnis, f. (circumloquor) = περίφρασις (s. Isid. 1, 36, 15), die Umschreibung, Quint. 8, 6, 61. Gell. 3, 1, 5. Apul. apol. 33. Prisc. 18, 74. Auct. carm. de fig. 18 (wo Tmesis circum illa locutio): Plur., Arnob. 6, 27.

    lateinisch-deutsches > circumlocutio

  • 19 emendatus

    ēmendātus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. emendo), fehlerfrei, richtig, korrekt, mit aller Genauigkeit gefertigt, tadellos, a) in intellektueller Hinsicht: opus, Plin.: locutio, Cic.: carmina, Hor.: verba (Ggstz. barbara), Quint.: lectio, richtiges Lesen, Quint.: mulier omnibus simulacris emendatior, Petron.: libri emendatissimi, Quint. u. Lact.: ingenium emendatissimum, Sen. rhet. – b) in ethischer Hinsicht, moralisch tadellos, mores, Cic.: vita emendatior, ICt.: timore bellico emendatior, Capit.: homo od. vir emendatissimus, Plin. ep. u. Auson.

    lateinisch-deutsches > emendatus

  • 20 fabellatio

    fābellātio, ōnis, f. (fabellor), 1) = μυθολογία, Gloss. III,447, 78. – 2) = locutio falsa, Gloss. II, 579, 29.

    lateinisch-deutsches > fabellatio

См. также в других словарях:

  • locutio — index phraseology Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • locution — [ lɔkysjɔ̃ ] n. f. • XIVe « paroles »; lat. locutio, de loqui « parler » 1 ♦ (1487) Vx Manière de s exprimer, de parler (⇒ élocution). 2 ♦ (1680) Mod. Groupe de mots (syntagme ou phrase) fixé par la tradition, dont le sens …   Encyclopédie Universelle

  • Illokution — Il|lo|ku|ti|on 〈f. 20; Sprachw.; in der Sprechakttheorie〉 Handlungsaspekt, kommunikative Funktion eines Sprechaktes; →a. Lokution, Perlokution [<Il...1 + lat. locutio „das Reden, Redensart“; zu loqui „reden, sprechen“] * * * Il|lo|ku|ti|on,… …   Universal-Lexikon

  • locuţiune — locuţiúne s. f. (sil. ţi u ), g. d. art. locuţiúnii; pl. locuţiúni Trimis de siveco, 07.10.2006. Sursa: Dicţionar ortografic  LOCUŢIÚN//E locuţiunei f. Îmbinare de cuvinte cu sens unitar şi funcţie gramaticală unică. [G. D. locuţiunii; Sil. ţi u …   Dicționar Român

  • locución — (Derivado del lat. loqui, hablar.) ► sustantivo femenino 1 GRAMÁTICA Expresión compuesta por varias palabras, con forma fija y sentido unitario, que no es la suma de los elementos que la componen, y que funciona como oración o elemento oracional …   Enciclopedia Universal

  • circonlocution — [ sirkɔ̃lɔkysjɔ̃ ] n. f. • XIIIe; lat. circumlocutio, trad. gr. periphrasis → périphrase ♦ Manière d exprimer sa pensée d une façon indirecte, par des détours prudents. ⇒ ambages, périphrase. Parler par circonlocutions (cf. Tourner autour du pot) …   Encyclopédie Universelle

  • Lokution — Ausdrucksweise; Redestil; Diktion; Stil * * * Lo|ku|ti|on 〈f. 20; Sprachw.; in der Sprechakttheorie〉 Äußerungsaspekt (Artikulation u. grammat. Ordnung) eines Sprechaktes [<lat. locutio „das Reden, Redensart“; zu loqui „reden, sprechen“] * * *… …   Universal-Lexikon

  • vulgari eloquentia, De — (Eloquence in the vernacular tongue)    by Dante Alighieri (ca. 1304–1305)    DANTE’s De vulgari eloquentia is an unfinished Latin treatise in which the poet argues that it is appropriate to write literature concerning serious topics such as war …   Encyclopedia of medieval literature

  • Locution — Lo*cu tion (l[ o]*k[=u] sh[u^]n), n. [L. locutio, fr. loqui to speak: cf. F. locution. ] Speech or discourse; a phrase; a form or mode of expression. Stumbling locutions. G. Eliot. [1913 Webster] I hate these figures in locution, These about… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • circumlocution — noun Etymology: Middle English circumlocucyon, from Latin circumlocution , circumlocutio, from circum + locutio speech, from loqui to speak Date: 15th century 1. the use of an unnecessarily large number of words to express an idea 2. evasion in… …   New Collegiate Dictionary

  • locution — noun Etymology: Middle English locucion, from Anglo French, from Latin locution , locutio, from loqui to speak Date: 15th century 1. a particular form of expression or a peculiarity of phrasing; especially a word or expression characteristic of a …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»